آن شمعِ شعله‌ور که به غیر از شرر نداشت            آتش گرفته بود و به جز چشم تَر نداشت

از نالـه‌اش شـراره به هـفت آسمان فتاد            اما به قـلـب سـنـگـی قـاتـل اثـر نداشت

غـربت گـرفـته بود دلش را ز چار سو            گوئی که شامِ محنت و دردش سحر نداشت

تا داشت او نفس، ز جگر گفت العطش            مرهم برای سوزش زخـم جگـر نداشت

شد پـاره‌پـاره آن دلِ از زهـر شعـلـه‌ور            غیر از خدای، کس ز دل او خبر نداشت

همچون حسین سر به سرِ خاکِ غم گذاشت            خاکم به سر، که سَر زِ روی خاک برنداشت

او از نـفـس فـتـاد و درِ حـجـره باز شد            دیدند شاهـدان که دگر بال و پر نداشت

خون گریه کن وفایی ازاین غم که آن امام            حـتی امـان ز هـمـسر بـیـدادگـر نداشت